Caleidoscoop review Matt Bartram’s “Left to Memory”

Kind words from Caleidoscoop, so far as we can tell. Can anyone provide a accurate translation? Hit us up in the comments.

Het label met de perfect uitgekozen naam Drifting Falling is er één om in de smiezen te houden met hun grote hoeveelheid droommuziek. Dat geldt ook zeker voor de Britse muzikant Matt Bartram, die de afgelopen 9 jaar vooral met Air Formation en daarnaast The Static Silence op uitstekende en veelal shoegazende wijze van zich heeft laten horen. Hij is van de tweede generatie schoenen starende artiesten, maar blinkt daar dan ook echt al jaren in uit. Dat blijkt maar eens te meer met zijn tweede solo cd Left To Memory, waarop hij overigens alles zelf speelt en zingt. Alleen in één nummer krijgt hij hulp op de 12-snarige gitaar van zijn makker Christian Savill (Slowdive, Monster Movie). Hij zet van die heerlijk warme met softnoise gevulde gitaarmuren op, die me naast Air Formation doen denken aan die van Slowdive met de gruizige inbreng van een Flying Saucer Attack. In de meer percussie gerichte stukken waarbij de noise iets meer overheerst koerst hij ook richting The Jesus And Mary Chain. Denk daarbij nog aan dat melancholisch lieflijke van de House Of Love, de desolate uitwaaierende gitaarpartijen van Roy Montgomery en het ijle van Sigur Rós, gelardeerd met een vleugje dampende seksmuziek van de Cocteau Twins en je hebt het plaatje aardig compleet. Maar dat plaatje klinkt toch ook als steengoede muziek in je oren zou ik zo zeggen. Mooier hoef ik ook het niet te maken.

Read the original review

[EDIT: There’s a translation from Emiel in the comments.]