Caleidoscoop reviews “Skeleton Taxa” by Damian Valles
Het kwaliteitslabel Drifting Falling begint zo langzamerhand met recht de hofleverancier van de dromerige muziek te worden. Ze brengen muziek uit van artiesten die ook wel op labels als Kranky, Darla, n5MD en Under The Spire zouden passen, zij het dat de dromerige factor hier altijd voorop staat en ze uit diverse genres putten. Nieuw op het label is de Canadese artiest en multi-instrumentalist Damian Valles. Hij beweegt zich al jaren in de muziekwereld op uiteenlopende wijze, van punk en hardcore tot elektronische muziek en postrock. De laatste paar jaren legt hij zich solo meer en meer toe op experimentele en atmosferische soundscapes, waarin ambient, drones, wereldse en neoklassieke elementen op eigenzinnige en prachtige wijze samensmelten. Skeleton Taxa is na diverse cd-r’s, cassette en digitale releases misschien wel zijn eerste, echte volwaardige debuut. De rode draad hierop wordt net als op zijn vorige muzikale uitlatingen gevormd door de tot de verbeelding sprekende, melancholische ingrediënten en de ambientachtige onderlaag die als een permafrost aanwezig blijft. De muziek bestaat in feite dan ook uit experimentele ambientklanklandschappen, die veelal op de gitaar gecreëerd worden en daarnaast met elektronica, piano en veldopnames. Die landschappen zijn verder samengesteld uit elektro-akoesische muziek, (stem)samples, drones, avant-garde, filmische, neoklassieke en wereldse elementen. Het resultaat is meer dan indrukwekkend te noemen. Dit heeft alles te maken met het feit dat Damian als geen ander weet hoe je een skelet van geluid(en) in elkaar dient te zetten, die hij vervolgens ook verder aankleedt. Ze waaieren uiteen als imaginaire soundtracks, bloedstollend mooie collages en uiterst intrigerende klankexperimenten. Denk aan een caleidoscopische mix van Vieo Abiungo, Spheruleus, Birds Of Passage, Human Greed, Roy Montgomery, Celer en Beaumont Hannant. In het prachtige, bijna Cocteau Twins-achtige “Bell And Arc” krijg je eenmalig de wonderschone zang van Heidi Hazelton te horen. Het geheel laat veel aan de verbeelding over, is heerlijk melancholisch en kent zowel imponerende desolate als innemende warme stukken. Een meesterlijk album!