Caleidoscoop review regen:tropfen
Zazie-regenDe in 1983 in Duitsland geboren componiste/pianiste Maike Zazie Matern moet gedacht hebben dat haar naam toch niet lekker zou bekken, dus dat ze zichzelf net zo goed Zazie Von Einem Anderen Stern kan noemen. Voor haar debuut Regen:Tropfen, op het altijd dromerige kwaliteitslabel Drifting Falling, heeft ze gebruik kunnen maken van de geweldige Durtonstudio van Nils Frahm. Daar neemt ze haar uiterst droefgeestige pianostukken op, deels gecomponeerd en deels geïmproviseerd. Maar in plaats van simpelweg pianomuziek te maken, neemt ze ook veldopnames en omgevingsgeluiden mee en mengt ze er elektronica doorheen. Je hoort naast het bovenliggende pianospel bijvoorbeeld ook voetstappen, vogels, mensen die in de opnameruimte praten, de zee en de zachte, krakende elektronische geluiden. Ze maakt tevens sporadisch gebruik van cello en klokkenspel, maar ook stilte als equivalent voor geluid. De meeste stukken voorziet ze verder van haar fluisterzang, waarbij ze laveert tussen Duits, Zweeds en iets daar tussenin. Het geheel is dromerig, tot de verbeelding sprekend en behoorlijk nostalgisch. Haar muziek roept associaties op met artiesten als Nils Frahm, Peter Broderick en Dustin O’Halloran, hoewel er ook elementen van Erik Satie, Chopin, Arvo Pärt, Amiina, Soap&Skin, Annelies Monseré en AGF om de hoek komen kijken. Zazie zet met haar breekbare muziek vooral een intieme sfeer neer, waarbij de regendruppels op de ramen tikken terwijl de open haard knettert. Een onwaarschijnlijk mooi droomdebuut.